Merhaba, adım Derya. 22 yaşındayım. Bu kahvehaneyle nasıl tanıştım biliyor musunuz?

Üniversiteye başlamadan önce, hep şu şekilde dua ederdim; Allah’ım hastanedekilere, hapishanedekilere, sokaktaki insan ve hayvanlara, tek başına kalanlara, bir sıkıntısı olanlara yardım et.

Ben sınava hazırlanan öğrenci stresiyle kendimi odama kapatmışken, bir gece babam Sinan CANAN’ın konuşmasını dinlemem için beni çağırdı. Ali DENİZCİ ismini o konuşmasında duyup, araştırmalarım üzerine Deliler Kahvehanesi’ne geldim. Fakat üniversite sınavı hazırlığı nedeniyle altı ay boyunca bir daha gelmedim.  Gelmek istedim hep. Ah o 76D otobüsü :) . Her gördüğümde bu isteğim daha da pekişirdi. Daha sonra  üniversitem Kadıköy'de olunca, haftanın bir-iki günü gelmeye çalıştım. Üçüncü gelişimde Ali Abi'nin sesini duyup "Merhaba sesinizi duyunca sizi görmek istedim" dedim. "Eee gördün, ne oldu, hadi şimdi git dedi".  Böyle bir şey beklemiyordum ve tebessüm edip gittim. Ama içim şokta. Orada düşündüğüm  "Vay be adam, kendisini önemsemiyor ve resmen buraya benim için gelmiyorsun ki diyor. " düşünceleri oldu. Bu yüzden aylarca gidiş gelişlerim çok sessiz oldu.

Aşevini çok sevdim. Ne güzel gidiyor aşevi. İnsanlar gelip yemek yiyor, herkes senkronize bir şekilde elinden geleni yapıyor. Ne güzel insanlar tanıdım hâlâ tanımaya devam ediyorum. Nagehan abla, bir lokma kalınca "abi lütfen bunu da ye" derdi.  Hayretle izliyorum. Gece dağıtımları oluyormuş katılmak istedim. Gel de bunu söyle, nasıl ve kime söyleyeceğim? :) Filiz abla sağ olsun benim için konuştu ve gece dağıtımına katıldım. Ayaklarım donuyor. Kalabalığız, hiç bilmediğim yerlere gidiyoruz hatta biri, çorap çantası taşıyıp gerektiğinde çorap giydiriyor. "Gerçekten mi?” diyorum. Şaşkın şaşkın bakıyorum.

Daha sonra bir komşumuzun çocuğunun tekerlekli sandalyeye ihtiyacı vardı. Dernekten destek talep etmek istiyorum. Asıl soru şuydu; benim yerime kim soracak?  Selay abla çıktı kapıdan, "kendin sor!" Güç bela ordakilere söyledim ve bir hafta sonra sandalyeyi adrese kadar teslim ettiler.

Neler neler yaşandı. Ne çok güzel şeyler oldu, oluyor... Elhamdülillah!

Hikâyemin başlangıcı bu şekilde...

Kendime dokunuşum nerde, hangi adımımda başladı acaba?

Buraya ilk gelişim,  kendime doğru atacağım adımlar için bir kapıymış.

Ya siz kendi kapınızı ne zaman açacaksınız?