Ben Nela Nisa Gök. Deliler ve Veliler’de gönüllüyüm. Neden diye sorarsanız:

Çünkü yedi sene kadar öncesinde “normal” hayatı “normal” insanlardan “değişik” olanlar var mı diye arayış içine girdiğimde, Balat’a yolumuz düştü bir grup arkadaş ile.

Ali Denizci’yi tanıdım; konuştu, konuştu kalabalığa. Tüm gün dinledim sanırım, Ali Denizci konuştu, benim hayatım kare kare gözümün önüne geldi geçti.

O gün duvarı bile delik olan, gecekondu bile olmayan evinde kış ortasında dört tane yarı çıplak çocuğu ile Kader’i tanıdım. Kömürü yoktu, çocuklara sıcak yemek pişiremiyor ama Allah’a şükrediyordu çünkü Allah Ali abiyi ve kömürü gönderecekti. Ve geldi de.

Kader bana gerçek anlamda şükretmeyi öğretti.

Utandım “normal” dediğimiz halimizden. Sokakta kalan insanların özgürlüğünü gördüm, bizim “normal” hayatımızın korku hapishanesi olduğunu gördüm. Utandım gördüklerimden.

Aramızda hiç bir fark olmadığını öğrendim, çünkü insanoğluyuz. Görmek, duymak ve sorumluluk almak. Var olmanın güzelliğini yaşamayı Deliler ve Veliler’de öğrendim.

Kendine dokunabilmenin yolu başka gönüllere dokunabilmeyi öğrenmen. Bu da burada mümkün; burada hesap yok, ırk, inanç, ten rengi, cinsiyet ayrımı yok. Biz buradayız.