Sizlerle geçtiğimiz hafta derneğimizin butiğinde yaşanan küçük bir olayı sizlerle paylaşmak isteriz.

Kemal abi..

Bir gönüllümüzün aracılığı ve ısrarı ile giyim ihtiyaçları için butigimize geldi. Oldukça vâkur ve gururlu bir abimiz. Kendisi şu an geçim sıkıntısı içinde ancak geçmişte bir demir fabrikası sahibi imiş.

Meydana gelen büyük bir yangın sonucu fabrikasını kaybediyor. Kalan parasının uzerine sattığı evinin de parasını katarak işçilerinin son maaşlarını ödüyor. Kiralık eve çıkıyor, eşinin yatalak annesini de yanlarına alıyorlar, simdi ise günlük işlere giderek yeni yaşamını inşa etmeye gayret ediyor.

Bizler onun hayat hikayesini dinlerken, sokaktan şöyle bir ses yankılandı.

"Helvacıııı, kağıt helvaaa, kağıt helvaaa.."

Hem helvacı abinin bütçesine katkı sağlamak, hem de butik sırasında bekleyen diğer abilere ikram etmek için tüm helvaları satın aldık ve abilere ikram ettik. Elbette Kemal abiye de..

Kemal abi ikram ettiğimiz helvaya baktı, yüzünde buruk ama mutlu bir ifade ile şöyle dedi.
"Biliyor musunuz, eskiden fabrikanın önüne küçük çocuklar gelirdi, ben de bu helvalardan alır o çocuklara dağıtırdım, şimdi bir başkasının dağıttığı helvadan nasipleniyorum."

Garip bir andı. Şimdi üzerine düşününce hayat sanki Kemal abiye ve bizlere hâl dili ile sessizce şöyle fısıldadı: "Kuyuya düşmüşlere yardım ettim. Kuyuya eğilip baktığımda suda kendimi gördüm."

Ne oldum dememek, ne olacağım demek lazım ya hani! Sizler de bugünden kendinize bir helva ikram etmek isterseniz, bizler vasıta olmak için buradayız. Helva dediysek, helva olarak dönmez de hani sevgi olarak döner, güler yüz olarak döner, verilmiş sadakanın karşılığı olarak döner...

Kim bilir!